De kracht van mannen bij Senior Service

Een tijdje geleden werd ik gebeld door mijn collega Tessa. Zij vertelde mij dat het 19 november Internationale Mannendag is. Het leek haar daarom een leuk idee, aangezien ik de enige mannelijke coördinator bij Senior Service ben, om iets te vertellen waarin mijn mannelijkheid centraal zou staan. Lees hier mijn mooie ervaring bij één van onze cliënten.

Internationale Mannendag

Toen mijn collega mij daar iets over vertelde, dacht ik allereerst: “Bestaat dat dan?”. Ik wist het niet, waarschijnlijk zullen er wel meer mannen zijn (en zeker ook vrouwen) die het bestaan van deze dag niet kennen. Maar dat even nu terzijde. Naast mijn functie als coördinator, waarbij ik de spil tussen onze cliënten en medewerkers ben, vind ik het ook leuk om nog de functie van thuishulp te bekleden. Dit doe ik dan ook nog wekelijks naast mijn werkzaamheden als coördinator in de regio Gooi en Vechtstreek.

Ik heb toen de kamer van mevrouw gezellig ingericht met spullen uit haar huis  

Van huis naar revalidatiecentrum

In mijn functie als thuishulp bezocht ik al een aantal jaren mevrouw S. uit Utrecht. Ik bracht haar gezelschap en hielp haar met klusjes in huis. Het ging de laatste maanden niet zo goed meer met haar. Eerst een ziekenhuisopname van enkele weken en daarna volgde een verhuizing naar een woonomgeving om verder te revalideren. Ik heb toen de kamer van mevrouw gezellig ingericht met spullen uit haar huis. Haar eigen tv, haar relaxfauteuil, een schemerlamp en nog wat privé spullen en een foto van haar overleden hond. Ondanks de zorg in het revalidatiecentrum en de spullen van thuis ging de situatie helaas niet de goede kant op. De zorg en begeleiding vanuit het revalidatiehuis waren prima, maar mevrouw voelde zich er simpelweg niet thuis. Zelf voelde ze dat er van revalidatie geen sprake meer was. In overleg met de huisarts, mevrouw, de thuiszorg en de verzorging is toen besloten dat mevrouw weer naar huis zou gaan.

Als verhuizer aan de slag

Naast begeleider was ik nu ook ineens verhuizer. De tv, de relaxfauteuil met kussen, de schemerlamp, een koffer en alle andere spullen die er inmiddels waren heb ik toen in mijn auto geladen om weer terug naar haar huis te brengen. Met passen en meten paste het allemaal maar net in mijn auto, ikzelf had wat meer moeite om in de auto te komen (met mijn 1.95 meter lengte), maar ook dat is uiteindelijk gelukt. Met een wagen vol geladen ben ik toen naar Utrecht gereden. Samen met een kennis van mevrouw S. hebben we toen de huiskamer van mevrouw weer ingericht met al haar spullen. Het ziekenhuisbed stond er inmiddels ook, naast het raam. Een uurtje later arriveerde mevrouw met de ambulance. Mevrouw gaf aan toch wel erg moe te zijn van de reis en wilde meteen in haar nieuwe bed.

Een kleine anekdote waarin ik mij, naast coördinator en thuishulp, ook even heel “mannelijk” verhuizer mocht noemen

In haar eigen vertrouwde omgeving

Ze vond het een prima plek, vanuit haar bed kon ze naar buiten kijken naar haar tuin en de vele vogels. Met de afstandsbediening van de televisie naast haar heeft ze het zich zo comfortabel mogelijk gemaakt. Nog maar een korte tijd heb ik haar thuis mogen mogen bezoeken als thuishulp totdat zij overleed in haar eigen huis, in haar eigen vertrouwde omgeving.