“Ik moest gewoon even aan het idee wennen denk ik”.

Al een tijdje zat mijn heupoperatie eraan te komen en ik zag er als een berg tegenop. In juli 2014 is mijn man overleden en sindsdien woon ik alleen in een seniorenappartement in Nijmegen. Mijn heup is al een aantal jaren slecht en begin 2017 ben ik daarom op de wachtlijst geplaatst voor een kunstheup.

Heupoperatie

In augustus was het dan zover. Ik werd opgeroepen voor de heupoperatie en als alles goed zou gaan mocht ik na een paar dagen naar huis. Ik moest wel eerst goed op krukken kunnen lopen. Wat was ik zenuwachtig, hoe moest dat nou alleen als ik thuis zou komen? Mijn kinderen, die ik dagelijks spreek, hebben een baan, zijn druk en wonen niet om de hoek. Ik mag van geluk spreken dat ik behulpzame en lieve buren heb, maar ook zij zijn inmiddels op leeftijd. Ik kan hen immers niet alles vragen.

Eerder heb ik mijn angsten geuit bij de huisarts en zij verwees mij door naar Senior Service. Volgens haar een betrouwbare organisatie. Ik kende Senior Service niet, dus heb ik mijn dochter destijds gevraagd wat informatie voor mij te verzamelen. Zodoende heeft zij een brochure aangevraagd en deze samen met mij besproken. Mijn dochter was gelijk na het eerste contact enthousiast en geloof me, zij is nogal kritisch.

Niet alleen

Iemand die er tijdens mijn revalidatie is en pas weer vertrekt zodra ik er klaar voor ben. Dat klonk mijn dochter als muziek in de oren: “Als ik weet dat er iemand bij je is, kan ik ook met een gerust hart gaan slapen mam”. Mijn dochter en twee zoons oogden gespannen over deze periode, want er wordt toch een beroep op hen gedaan. Ook hadden we het revalideren onderschat.

Even wennen

Persoonlijk was ik niet meteen overtuigd. Ik zag er al zo tegenop en dan ook nog een vreemde in huis. Ik woon alleen en ik ben geen anderen meer in huis gewend. Ik moest gewoon even aan het idee wennen denk ik. Mijn dochter had intussen met Senior Service telefonisch contact gehad en voor mij een gesprek bij mij thuis gemaakt. Ze wilde meer weten, want er moest toch een oplossing komen voor het moment dat ik ontslagen zou worden uit het ziekenhuis. Tijdens het bezoek kwam de coördinator van Nijmegen, Meriam Derks langs en heeft alles netjes aan ons uitgelegd.

Meriam, coördinator regio Nijmegen

Contact met Meriam

Uiteindelijk heb ik het verhaal even laten bezinken. De operatie was ook nog niet in zicht, maar eind juli heb ik toch contact opgenomen met mevrouw Derks. Er was een datum bekend en deze heb ik met haar gedeeld. Ze gaf aan op zoek te gaan naar een geschikt team om mij te begeleiden in mijn eigen woning. Aangezien ik 24 uur per dag ondersteuning in de buurt nodig had, werd deze 24 uur verdeeld over drie personen. Steeds kwam er iemand voor de nacht, ochtend en avond. Ik wist precies wie wanneer kwam en na twee weken ondersteuning hadden we een leuke klik samen. De revalidatie ging goed en ik had steeds minder ondersteuning nodig. Het ging gelukkig steeds beter.

Samen naar het ziekenhuis

Eens in de zoveel tijd moet ik voor een afspraak met de orthopeed naar het Radboud Ziekenhuis. Janine, één van de vaste medewerksters gaat dan met mij mee. Zij brengt mij in haar auto naar het ziekenhuis en gaat ook mee naar binnen. Ik vind het fijn om samen te gaan. Janine noteert namelijk wat er wordt gezegd en geeft dit ook netjes door aan mijn kinderen. Zo vergeet ik niet wat hij heeft gezegd en is iedereen goed op de hoogte. Na de afspraak drinken we samen nog een kopje koffie en eten we een gebakje. Janine zorgt er ook voor dat ik weer veilig thuiskom.

* De vrouw op de foto boven dit artikel is niet onze cliënt Annie uit Nijmegen. Zij wil graag anoniem blijven.

Herkent u het verhaal van Annie en heeft u ook intensieve ondersteuning nodig? Lees dan meer over 24-uurszorg en begeleid vervoer.