Ingezonden: Bij opa en oma een spelletje spelen

Door: Jacomine, medewerker regio Utrechtse Heuvelrug

Sinds december 2018 ben ik werkzaam bij Senior Service als thuishulp in de regio ”Utrechtse Heuvelrug”. Het geeft mij zoveel voldoening om in deze tijd (waar iedereen maar druk, druk, druk is en alles maar snel, snel, snel moet) de tijd te kunnen nemen om te luisteren naar de mensen en samen leuke dingen te doen. Doordat je bij vaste cliënten werkt bouw je vaak een hechte band op en merk je dat er steeds meer vertrouwen komt en ze steeds opener worden. Ik vertel daarom dan ook graag over de mooie ervaringen met mijn cliënten. Leest u mee? 

Gezellig praatje

Wanneer ik op bezoek ga bij mevrouw is dit soms alleen maar voor het verzorgen van een hapje en een drankje, zodat mevrouw niet vergeet om te eten en te drinken. Maar hierbij is natuurlijk altijd tijd over voor een gezellig praatje. Alhoewel hier -zeker in het begin- niet altijd behoefte aan is. Juist daarom is het zo belangrijk om een vast gezicht te kunnen bieden zodat er een onderlinge vertrouwensband ontstaat. 

Avondeten zonder toetje -> is niet gegeten!

Echtpaar de Vries*

Een andere cliënt van mij is het lieve, hoogbejaarde echtpaar de Vries. Meneer zit in een rolstoel en mevrouw loopt met een rollator. ‘S middags help ik hen met het zetten en inschenken van de thee, vaak met iets lekkers erbij. ‘S avonds help ik hen met het verwarmen en klaarzetten van de avondmaaltijd zodat alles klaarstaat voor het eten als ik naar huis ga. De hulp werd al snel uitgebreid. Nu eten wij samen de warme maaltijden, wat zij heel gezellig vinden. Na het avondeten eten we altijd vla, want zo zegt mevrouw altijd: avondeten zonder toetje -> is niet gegeten! De chocolademousse die ik weleens meenam werd al snel favoriet. Later stond hij soms zelfs al in de koelkast omdat hun dochter de mousse voor ze had gekocht.

Maar het toppunt van gezelligheid vinden ze toch de spelletjes die we spelen na het avondeten. Behoorlijk fanatiek en met hun eigen ”regels” spelen we net zo lang totdat de thuiszorg komt. We hebben samen behoorlijk wat afgelachen om de gekke woorden die verzonnen werden bij Rummikub (met letters). Het leek wel of ik bij mijn eigen opa en oma een spelletje speelde. 

Erop uit!

Samen met meneer, die in een rolstoel zit, gaan we erop uit. Het personeel van de zorginstelling waar meneer in zit, heeft hier helaas geen tijd (meer) voor. Daarom gaan we samen naar de stad en pakken we bij voldoende tijd en lekker weer een terrasje. Hier gaan we samen mensen kijken en nemen we vaak ook wat lekkers te eten en te drinken.

Samen eten is de oplossing

Meneer Faes*, die tevens in een rolstoel zit, bleef altijd het liefste binnen en had geen zin in eten. Een kopje koffie ging er daarentegen altijd wel in. Soms is het dan echt even zoeken naar de beste aanpak. Maar wanneer hij dan toch mee naar buiten wil en ik hem zie genieten van de mooie natuur en de aandacht van de mensen (en de honden) die we onderweg tegenkomen, geeft dat zo’n kick. Ook hier was samen eten de oplossing! Bij voorbaat riep meneer al dat hij niet zoveel wilde eten maar wanneer wij samen gingen eten viel het mij op dat hij veel langer door at. Ook keek hij stiekem wat ik als eerste at en deed vervolgens hetzelfde. Voor mij een mooi trucje om hem wat meer groente te laten eten.

Op mijn vraag wat hij het liefste nog eens zou willen eten was het antwoord: PANNENKOEKEN! Ik beloofde hem daarom om de volgende week zelfgebakken pannenkoeken mee te nemen. Een week later was hij het vergeten, totdat ik hem vroeg: ”Weet u nog wat ik mee zou nemen?”. Hij dacht even na en riep toen:”Pannenkoeken!”. Meneer begon te glunderen toen ik hem de pannenkoeken liet zien en heeft twee grote pannenkoeken helemaal opgegeten! Ook de door mij meegebrachte karamelsiroop vond hij heerlijk. Bij één van de laatste bezoeken vroeg hij of ik mijn naam zijn “spiek boekje” wilde schrijven, zodat hij deze niet vergat… Wat een eer en wat voelde ik me trots!

*I.v.m. de privacy van onze cliënten  zijn de namen en foto’s in bovenstaande blog fictief